I-16 typ 24 – 1/48 Eduard

Model

Polikarpow I-16 typ 24 firmy Eduard

W latach 2006-2007 firma Eduard wydała cała serię modeli radzieckiego myśliwca I-16 w skali 1/48, w tym zbudowany przeze mnie typ 24 . Zestaw został opisany na łamach Plastikowe.pl w dziale Recenzje zestawów.

Budowa

Model sklejałem bardzo długo, chociaż planowałem, że będzie to tzw. „szybki model”, wręcz weekendowy. No niestety, nie udało się. Życie narzuciło mi swoje warunki gry i trzeba było jednak trochę się dostosować. Ale do rzeczy! Model po otworzeniu pudełka robi bardzo dobre wrażenie. W ramkach pieści oczy delikatnymi szczegółami, precyzyjnie odlanymi w beżowym tworzywie sztucznym, detalami. Może odrobinę razi odwzorowanie powierzchni płatowca – gdyby przeskalować powierzchnię modelu do skali 1:1, okazałoby się, że płatowiec zmontowany byłby z płyt stalowych o kilkucentymetrowej grubości. No, ale modelarstwo jest trochę sztuką iluzji…

Spasowanie części jest bardzo dobre. Model wymaga jednak pewnej dozy ostrożności. Pod tym względem, Czesi trochę zostają w tyle za Tamiyą. Mimo wszystko, model skleja się bardzo przyjemnie. Nie wymaga używania dużych ilości szpachlówki (co widać na zdjęciach). Bardzo czytelna, kolorowa instrukcja prowadzi nas „za rączkę” po kolejnych etapach budowy modelu.

Z racji dużej ilości obowiązków zarzuciłem (jak na razie) robienie modeli mocno zdetalowanych. Mając do wyboru borykanie się z jednym modelem przez 10 albo i więcej lat oraz zrobienie w tym czasie 10 modeli (choć nie tak dokładnych, jakbym chciał), wybrałem jednak tą drugą możliwość. Szczególnie, że najnowsze modele, projektowane w technologii cyfrowej są naprawdę niezłe…

Ponieważ postanowiłem nie dokonywać żadnych istotnych przeróbek, skupiłem się bardziej na malowaniu modelu. We wnętrzu poeksperymentowałem trochę – najpierw pomalowałem wewnętrzne boki kadłuba kolorem jasnoszarym (akryl Lifecolor UA139), natomiast podłogę i fotel pilota pomalowałem zieloną Pactrą (A34). Potem całe cieniowanie zrobiłem nietypowo – mianowicie pigmentami. Chciałem sprawdzić jak ta metoda sprawdzi się przy wykonywaniu śladów eksploatacji wnętrza kabiny.

I muszę stwierdzić, że nie jest to tak do końca idealne rozwiązanie. Doprowadzenie wnętrza kabiny do zadawalającego mnie stanu, zajęło mi dwa razy więcej czasu niż zwykle. Dlatego przy kolejnych modelach pozostanę jednak przy bardziej tradycyjnych metodach (cieniowanie aerografem, wash olejny, suchy pędzel…). Po przygotowaniu wnętrza kadłuba przyszedł czas na jego sklejenie.

Tak jak wcześniej wspomniałem, model nie wymaga dużych ilości szpachli, jednak należy zachować dużą ostrożność przy łączeniu dużych elementów gdyż mogą wystąpić drobne problemy ze spasowaniem – przesunięcie elementów względem siebie. Po sklejeniu podstawowej bryły płatowca i przygotowaniu do malowania, położyłem na model pierwszą warstwę lakieru, czyli pomalowałem spód kadłuba i skrzydeł Pactrą nr A109 (AMT- 17).

Postanowiłem wykonać model w malowaniu B. F. Safonowa z napisem „Za Stalina!” bo jakoś tak najbardziej mi się kojarzy z I-16. Zamaskowałem spodnią część modelu i przystąpiłem do nakładania zielonego koloru. Kolor bazowy uzyskałem malując dwoma odcieniami zielonego, mianowicie Pactra A34 oraz AeroMaster 1193 (ten etap jest zobrazowany na zdjęciach). Następnie cały model pokryłem warstwą Sidoluxu, położyłem kalkomanie i potraktowałem je płynami zmiękczającymi MicroSet i MicroSol. Znaki „siadły” bardzo ładnie więc mogłem zabrać się za brudzenie modelu.

W tym celu całość pokryłem washem zrobionym z pigmentu „czerń winogronowa” (pigment kupiłem w sklepie dla plastyków – 9 zł za spory słoiczek, coś mi się wydaje, że tego pigmentu wystarczy mi na najbliższe 20 lat). Pigment zmieszałem ze zwykłą wodą i taką mieszaniną pokryłem cały model, aczkolwiek robiłem to etapami (osobno skrzydła, osobno kadłub, itd.). Następnie suchą chusteczką higieniczną wycierałem powierzchnię modelu usuwając w ten sposób nadmiar pigmentu. Następnie całość pomalowałem mieszanką pół na pół matowej, bezbarwnej Pactry i Sidoluxu. Później powierzchnię modelu przetarłem jeszcze delikatnie pigmentami „czerń winogronowa” oraz „umbra zielona” (też ze sklepu dla plastyków) przy okazji bardziej podkreślając linie podziału blach przez zaciemnianie ich okolic oraz rozjaśnianie paneli między nimi. Pozostało zrobić jeszcze tylko imitacje obić lakieru za pomocą srebrnego ołówka (też ze sklepu dla plastyków) i model, po doklejeniu całej reszty detali (w tym podwozia), mogłem odstawić na półkę.