Volkswagen typ 82E – 1/48 Tamiya
Model
Kiedy Ferdinand Porsche projektował swój samochód dla ludu, zapewne w najśmielszych marzeniach nie przypuszczał, że jego dzieło po kilkudziesięciu latach uzyska status pojazdu kultowego, a obłe kształty karoserii staną się jedną z motoryzacyjnych ikon XX wieku.
Model składa się jak idealnie dopasowane klocki Lego. Tamiya już nas przyzwyczaiła do tego, że podczas sklejania ich wyrobów możemy zapomnieć o szpachlówce. Nie inaczej jest w przypadku modelu Volkswagena. Sam model składa się z niewielkiej ilości precyzyjnie odlanych części z tworzywa w kolorze piaskowym oraz ramki z 4 częściami przeźroczystymi. Choć po otwarciu pudełka mamy wrażenie, że model jest znacznie uproszczony (za sprawą małej ilości części), to jednak kiedy zaczniemy go składać, okazuje się, że japońska miniatura VW ma wszystko co trzeba.
Jest to doskonały model na weekend. Precyzja wykonania odlewów pozwala na wykonanie tego modelu dosłownie w dwa wieczory. Oczywiście wraz z malowaniem i naniesieniem śladów eksploatacyjnych. Na wstępie tej relacji chciałbym zaznaczyć, że moje doświadczenia w budowaniu modeli pojazdów są bardzo skromne. Tak więc chciałbym abyście mieli świadomość, że jest to tak naprawdę relacja z mojej nauki i poznawania materii modelowania pojazdów. Do tej pory skupiałem się wyłącznie na lotnictwie, ale skoro Tamiya tak mocno zaangażowała się w promowanie modeli pojazdów w „mojej” skali 1/48, to jakże miałbym obok tego faktu przejść obojętnie?
Budowa
Na początku skleiłem części które będą malowane w jednym kolorze. Podział technologiczny modelu jest niemal identyczny jak w przypadku prawdziwego garbusa. Mianowicie osobno składamy podwozie i osobno skorupę karoserii. Znakomicie ułatwia to malowanie modelu. Tym bardziej, że model do samego końca możemy pozostawić nie złożony. Precyzja wykonania części pozwala na składanie podłogi ze skorupą „na sucho”. Tak złożony model trzyma się bardzo dobrze i właściwie można by go wcale nie sklejać.
Do malowania modelu postanowiłem użyć farby Vallejo Model Color (nr 116). Farbę do malowania aerografem rozcieńczyłem rozcieńczalnikiem Gunze do lakierów serii C w proporcjach mniej więcej 1 część farby na 5 części rozcieńczalnika. Tak przygotowana mieszanka nakładana aerografem tworzy na modelu gładką, jedwabistą wręcz powierzchnię o dość dużej odporności na zadrapania i inne uszkodzenia. Oczywiście podstawowym warunkiem uzyskania takiej odporności jest wcześniejsze umycie wyprasek w wodzie z detergentem, które pozwoli pozbyć się ewentualnych śladów tłustych substancji.
Kolejnym etapem prac było pomalowanie detali na właściwe im kolory. Fotele pomalowałem farbą Vallejo Model Color nr 103. Następnie całość została pokryta bezbarwnym błyszczącym lakierem (do tego celu posłużył mi lakier w sprayu Vallejo nr 28530). Po jego wyschnięciu przyszła kolej na wash wykonany czarną olejną farbą. Wykorzystałem do tego celu farbę olejną 502 Abteilung w kolorze czarnym rozcieńczaną benzyną do zapalniczek. Nałożyłem dość grubą warstwę farby olejnej którą po lekkim przeschnięciu zmyłem wacikami do uszu zwilżonymi benzyną do zapalniczek. Kiedy uznałem, że stopień zaciemnienia zakamarków modelu jest satysfakcjonujący, całość pokryłem matowym lakierem bezbarwnym Vallejo tym razem rozcieńczanym firmowym rozcieńczalnikiem.
Na tak przygotowany model położyłem warstwę filtra produkcji Miga (nr P241). Kolejnym etapem było nałożenie pigmentów w kolorze ziemistym. Następnie na model naniosłem ślady błota, które zrobiłem również z pigmentu ale zmieszanego z wodą. Nadmiar błota starłem na sucho wacikami i pędzlem o sztywnym włosiu. Kolejnym etapem było zaakcentowanie krawędzi modelu metodą suchego pędzla za pomocą farby olejnej (502 Abteilung nr Abt155 – kolor jasnożółty). Na to poszła kolejna warstwa pigmentów, tym razem mająca na celu wycieniowanie przetłoczeń blachy karoserii.
Kiedy patrzyłem na gotowy model ciągle coś nie dawało mi spokoju. Ten model nie do końca wyglądał tak, jak powinien. Ponieważ od 15 lat jestem posiadaczem podobnego VW w skali 1:1 (tyle, że wyprodukowanego kilkadziesiąt lat później), mam doskonale opatrzoną jego sylwetkę. Sięgnąłem również po materiały archiwalne żeby pooglądać archiwalne zdjęcia z czasów wojny. Po namyśle postanowiłem spróbować obniżyć odrobinę tylne zawieszenie. Tylne koła przesunąłem o niecały milimetr w górę, co spowodowało lekkie obniżenie tylnej części modelu. Od razu lepiej mi się zrobiło. Oczywiście ta ostatnia poprawka nie jest konieczna. Poszczególne samochody na zdjęciach wykazują spore różnice w wyglądzie szczególnie tylnego zawieszenia. Jest to spowodowane wieloma czynnikami i nie chcę tu zagłębiać się w szczegóły techniczne budowy zawieszenia. Jeśli ktoś chce być całkowicie zgodny z prawdą historyczną powinien wzorować się na zdjęciach konkretnego egzemplarza, którego model buduje.
Podsumowanie
Reasumując – Tamiya jak zwykle nie zawiodła. Dostarczyła nam model którego wykonanie nie sprawi kłopotów nawet kompletnemu nowicjuszowi. Ten model można wykonać zarówno w 2 dni, jak również może stać się bazą do wykonania waloryzacji we własnym zakresie. Korzystna cena (około 30 zł) bardzo kusi, co odczułem na własnej skórze. Już teraz kolejne pudełko zagościło w moim modelarskim magazynie w oczekiwaniu na swoją kolej. Ale następny model VW którego będę robił, będzie mocno waloryzowany. Skoro robiłem to już w skali 1:1, to grzechem byłoby odpuszczenie sobie takiej zabawy w skali 1/48.
Ten model polecam wszystkim miłośnikom „lotniczego” modelarstwa, szczególnie tym, którzy w swoich kolekcjach mają drugowojenne maszyny z czarnymi krzyżami na skrzydłach. To znakomity przerywnik i oderwanie od spasowywania połączeń kadłub-skrzydło. A za sprawą swojej skali gotowa miniatura pięknie ożywia półkę ze stojącymi na niej modelami samolotów.
Materiały źródłowe
- Mayer, Hans-Georg VW Kafer im Kriege und im militarischen Einsatz danach, Waffen-Arsenal #114, Podzun-Pallas-Verlag GmbH, 1988
- Sawicki, Robert Samochody osobowe Wehrmachtu #72, Wydawnictwo „Militaria”, 1998
Galeria
