Messerschmitt Bf 108B – 1/48 Eduard

Historia i opis konstrukcji

Samolot Messerschmitt Bf 108 trafił do polskiego lotnictwa jako zdobycz wojenna. Pozostawione przez Niemców maszyny na lotniskach na terytorium Polski zostały poddane remontom w zakładach lotniczych. Wcielono je do lotnictwa wojskowego i cywilnego.

Podjąłem się budowy Bf 108 w barwach polskiego lotnictwa wojskowego. Interesujący mnie egzemplarz samolotu ma udokumentowane malowanie. Jest znana jego fotografia oraz relacje świadków. Kierowałem się informacjami zawartymi w publikacji Polskie Skrzydła #8 wydawnictwa Stratus.

Budowa modelu

Messerschmitt Bf 108B Taifun firmy Eduard

Prace rozpocząłem od naniesienia na powierzchniach zewnętrznych modelu śladów nitów. Użyłem do tego celu sprawdzonego narzędzia, które zbudowałem ze starej pincety i zębatki od zegarka.

Mając zamiar dokonać kilku modyfikacji rozpocząłem od wykonania bagażnika wraz z klapą. W tym celu wyciąłem w kadłubie otwór o kształcie odpowiadający pokrywie luku. Dolną i boczną ściankę dociąłem z polistyrenu grubości 1mm, wkleiłem do kadłuba i zaszpachlowałem powstałe szczeliny. Pokrywa luku bagażnika powstała z blachy aluminiowej 0,2mm i polistyrenu 0,25mm. Sklejony luk wyprofilowałem na trzonku grubego pędzla.

Kolejnym etapem prac była kabina. Posiłkowałem się podczas jej budowy elementami fototrawionymi Eduarda. Umożliwiły one waloryzację dość skromnej kabiny w pasy siedzeniowe, orczyki, tablicę przyrządów.
Do pomalowania wnętrza użyłem farb Pactra. Podłogę, tylną ścianę i wzmocnienia foteli pomalowałem na kolor szarozielony. Burty kabiny, oryginalnie pokryte tapicerką pomalowałem kolorem ciemnoszarym. Pasy pomalowałem kolorem imitującym płótno, zaś szerokie podkładki pod klamrami pasów na kolor brązowy imitujący skórę. Podobnie pomalowałem fotele pilota i pasażerów. Tablicę przyrządów z blachy fototrawionej pomalowałem na czarno i podkleiłem pod nią wydrukowane cyferblaty zegarów pokładowych. Tak spreparowaną uzbroiłem w dźwignie i uchwyty. W miejscach zegarów wkropiłem lakier bezbarwny błyszczący Humbrol, aby imitował szklane osłony zegarów.

Bogate, o dużej powierzchni oszklenie kabiny postanowiłem jeszcze bardziej uatrakcyjnić, wykonując je z jednej strony otwarte. W tym celu przy pomocy piłki-żyletki odciąłem interesujący mnie fragment oszklenia. Operacja ta wymagała cierpliwości i precyzji. Na szczęście tworzywo z jakiego była wykonana nie uległo uszkodzeniu, pomimo swej kruchości, którą sprawdziłem na ramce od wypraski z oszkleniem. Tak spreparowane elementy oszklenia zabezpieczyłem maskami od zewnątrz. Od środka pomalowałem tylną część oszklenia na szarozielono. Dokleiłem także elementy fototrawionej od wewnętrznej strony i tak przygotowane przykleiłem do kadłuba. Drugi, w pozycji otwartej, element przykleiłem dopiero przy wykańczaniu modelu.

Makieta silnika jest wykonana w modelu przyzwoicie. Szczególną uwagę przy sklejaniu jego elementów musiałem zwrócić na równe ustawienie cylindrów, wykonanych każdy osobno, a spasowanych z korpusem z lekkim luzem powodującym potrzebę ich dokładnego ustawienia przy klejeniu. Użyłem szybkowiążącego kleju Tamiyi, dzięki czemu cały silnik skleiłem w krótkim czasie. Uzupełniłem plastikową makietę o elementy fototrawione z dedykowanej blaszki. Do pomalowania użyłem farb akrylowych (korpus, reduktor i rama) i metalizerów (cylindry, rury). Na silniku wykonałem wash i imitacje zużycia powłoki farby techniką suchego pędzla.

Wszystkie powierzchnie sterowe, obejmujące stery wysokości i lotki (ster kierunku jest już wykonany jako osobny element) odciąłem i po obróbce wkleiłem w pozycjach wychylonych. Przy montażu skrzydeł do kadłuba pojawiają się szpary i dosyć znacząca różnica w profilu dolnej części kadłuba. Aby skorygować te wady użyłem do klejenia kleju cyjanoakrylowego który szybko wiązał dociśnięte elementy. Po takim zabiegu użycie szpachlówki zostało ograniczone do minimum. Na końcówkach płatów wykonałem jeszcze otwory pod światła pozycyjne.

Malowanie modelu wykonałem na podstawie profilu i opisu zamieszczonego w Polskich Skrzydłach #8, poświęconych samolotom niemieckim w służbie lotnictwa polskiego po II wojnie światowej. Wg informacji tam zawartych egzemplarz ten podczas służby w 9. Samodzielnej Eskadrze Lotnictwa Łącznikowego nosił malowanie składające się z dwóch odcieni niebieskiego. Kolor dolnych powierzchni był standardowym odcieniem stosowanym na samolotach wojskowych w tym okresie, zaś powierzchnie górne i boczne pokryte były farbą w kolorze określanym jako „błękit pruski” lub „niebieski ultramaryna”, odpowiadające ciemnemu odcieniowi niebieskiego koloru. Po oględzinach próbek powyższych barw, przygotowałem farbę z mieszanki dwóch akrylowych farb ModelMaster.

Z technicznego punktu widzenia kolejność nakładania warstw była następująca: podkład z Mr.Surfacera 1200, jasny niebieski na dolne powierzchnie, srebrny na ramach oszklenia kabiny a następnie ciemny niebieski. Po wyschnięciu farb pokryłem cały model Sidoluxem. Następnie naniosłem oznakowanie składające się z szachownic na dolnej powierzchni skrzydeł, kadłubie i usterzeniu pionowym. Szachownice dobrałem z arkusza kalkomanii Techmodu. Kalkomanie zabezpieczyłem Sidoluxem. Naniosłem czarny wash z farby temperowej oraz otarcia przy użyciu metalizera aluminium.

Pozostałe elementy zewnętrzne płatowca zamocowałem w odpowiednie miejsca modelu. Były to: pokrywa luku bagażnika z siłownikiem, osłony kół podwozia, osłona boczna kabiny, reflektor lądowania i końcówki rur wydechowych z igieł. Na końcówkach płatów i sterze kierunku zrobiłem światła pozycyjne. Na skrzydłach we wcześniej wykonane otworki wkropiłem odpowiednio kropelkę czerwonej i zielonej farby, zaś na sterze kierunku srebrnej. Po wyschnięciu naniosłem w te miejsca krople gęstego lakieru bezbarwnego Humbrol, który po wyschnięciu doskonale imituje szklane osłony świateł.