CANT Z.506B Airone – 1/72 Supermodel

Budowa

Model

Supermodel 10-015

By zrobić model wodnosamolotu CANT Z.506, mamy tylko jedną możliwość — stary, dobry zestaw firmy Supermodel. Niezła baza, ale wymagająca przeróbek i korekt niemal w każdym miejscu. Model pochodzi z lat osiemdziesiątych XX wieku: linie podziałowe są wypukłe, prawie nie ma wnętrza, a części przezroczyste są grube i niewiele przez nie widać. Drobne elementy są dość toporne i wymagają podmiany.
Zestaw daje możliwość wyboru spośród dwóch wieżyczek grzbietowych. Kalkomanie są zadowalające i pozwalają wykonać model w trzech malowaniach: przedwojenne włoskiej Regia Aeronautica, włoskie z wojny domowej w Hiszpanii i niemieckiej Luftwaffe ze znakami Czerwonego Krzyża.

Największymi wyzwaniami w tym modelu, prócz błędów wymiarowych i geometrycznych (dotyczących głównie skrzydeł) jest zdobycie dokumentacji. Z pewnością pomocny okaże się piąty zeszyt z serii Ali d’Italia poświęcony CANT-owi Z.506. Doskonałe zdjęcia wnętrza i opis poprawek modelu można znaleźć w numerze 2-93 periodyka wydawanego przez Club Modellismo Plastico Ravenna (CMPR).

Skrzydła

Tym razem rozpocząłem prace od skrzydeł, które są za krótkie o około 4 mm. Po obcięciu końcówki niedaleko lotki wstawiłem brakujące 4 mm z pasków wyciętych z płytki o grubości 0,5 mm, dokleiłem uprzednio odcięty kawałek i wszystko doprowadziłem do odpowiedniego kształtu. Jednocześnie wydłużyłem lotki na każdym ze skrzydeł o około 6 mm. Oprócz wymiarów skrzydeł kolejną rzeczą do poprawienia jest ich kształt.

Wypukłe linie podziałowe całkowicie usunąłem i naniosłem nowy rysunek, zgodnie z planami opublikowanymi w Ali d’Italia. Po sklejeniu i wyszlifowaniu skrzydeł postanowiłem poprawić krawędzie spływu płata. Użyłem do tego celu plastikowych pasków o grubości 1 mm. Przy klejeniu połówek skrzydeł zespoliłem je z małym przesunięciem tak, by uzyskać w ten sposób odpowiednią szerokość płata. Małe wloty do chłodnic oleju znajdujące się u nasady skrzydeł (dwa na prawym płacie i jeden na lewym) zaopatrzyłem w końcówkę o średnicy 0,5 mm oraz uzupełniłem siatką wewnątrz otworu.

Dokonałem też przeróbek powierzchni sterowych wykonując imitację płótna naciągniętego na szkielet. Na skrzydłach użyłem do tego celu taśmy maskującej, a następnie trzykrotnie trysnąłem farbą Tamiya, uzyskując odpowiednie wybrzuszenia. Sposób ten był jednak dość pracochłonny dlatego na sterze kierunku i wysokości rysunek na płótnie wykonałem z pomocą cienkich pasków tworzywa o grubości 0,13 mm.

Wnętrze

Skrzydła były już gotowe. Rozpocząłem, jak się potem okazało, długi proces samodzielnej budowy wnętrza, które oryginalnie składa się z kilku zupełnie nie przypominających pierwowzoru części. Rozpocząłem od drzwi komory torpedowej. Oryginalnie wykonana jest jako jedna część, która zgodnie z instrukcją powinna być przyklejona na samym końcu. To jednak spowodowałoby komplikacje przy budowie wnętrza, dlatego część rozciąłem i dokleiłem do połówek kadłuba. Zaślepiłem również gniazda do montażu skrzydeł z pomocą dwuskładnikowej szpachlówki Tamiya. Wysuszyłem miejsce szpachlowania i dokładnie wygładziłem. By skrzydła dobrze się trzymały dodałem po dwa wystające z każdej strony „maszty”.

W końcu największe wyzwanie — struktura wewnętrzna kadłuba. Zacząłem wprowadzać ład przy pomocy kawałków plastiku grubości 0,25 mm. Elementy wnętrza, w tym przedział radiowy, powstały z różnych profili firmy Evergreen oraz z miedzianego drutu. Najtrudniejsze do odtworzenia były struktury kratowe znajdujące pod fotelami pilotów oraz same siedzenia. Kluczowe znaczenie w tej rekonstrukcji odegrały materiały z CMPR 2-93 oraz monografia z serii Ali d’Italia. W czasie budowy musiałem wielokrotnie przymierzać różne części, dlatego do tymczasowego mocowania elementów używałem Maskolu.

Oszklenie

Na tym etapie zacząłem pracować nad częściami przezroczystymi. Jak wspomniałem wcześniej, te z zestawu są praktycznie bezużyteczne. Kupiłem zestaw kabin do włoskich samolotów z II wojny światowej firmy Squadron, ale i one miały niedoskonałości, jak np. zła wieża grzbietowa. Dlatego korzystając z nich zrobiłem kopyto, poprawiłem je i wytłoczyłem próżniowo na nowo. Tak postąpiłem w przypadku oszklenia kabiny pilotów i wieży grzbietowej. W części brzusznej zamontowałem produkty Squadrona. Samą wieżę Caproni-Lanciani również zmodyfikowałem na podstawie newslettera CMPR poświęconego Caproni Ca.313. Karabin to Browning firmy Aires, nieco przerobiony.
Dwa okna w tylnej części kadłuba miały zły kształt, więc przebudowałem je do właściwego rozmiaru, dodając trójkątny wiatrochron.

Kokpit

Przyszedł w końcu czas na usunięcia Maskolu i malowanie wnętrza. Zacząłem od czarnego preshadingu. Pokryłem go jasnoszarą farbą Tamiya, z tym że wszystkie wystające krawędzie potraktowałem tym samym kolorem, ale nieco rozjaśnionym. Następnie naniosłem bardzo ciemny wash, starając się pozostawić go dość dużo w rogach i zakamarkach. Wiele szczegółów wydobyłem również używając metody suchego pędzla. Całe wyposażenie zostało pomalowane pędzlem farbami akrylowymi Andrea. Gdy całość nabrała odpowiednio „bojowego” wyglądu, na koniec została pokryta kilkoma warstwami bezbarwnego lakieru matowego. Kadłub został zamknięty.

Detale

Przed przystąpieniem do etapu obróbki powierzchni zewnętrznych, dokładnie zaślepiłem wszystkie otwory tak, by zabezpieczyć wnętrze przed wszędobylskim pyłem. Jako pierwszy poprawiłem ogon, oczywiście z pomocą cienkich profili plastikowych. Przy okazji skorygowałem trzy zawiasy, na których obraca się ster kierunku. Stery wysokości wprawdzie przygotowano jako osobne części, ale i tu trzeba poprawić części „ruchome”. Korekty wymaga „garb”, który za kabiną obniża się zbyt gwałtownie. Poprawiłem też profil kadłuba przed kabiną. Po połączeniu skrzydeł i kadłuba doprowadziłem do porządku krawędź spływu skrzydła i wytrasowałem nowe linie.

Przyszedł czas na pływaki. Zastrzały są w zasadzie poprawne, gorzej z kształtem pływaków. Są za krótkie. Wydłużyłem je za pomocą wstawek z przodu i za redanem.

Kolejnym elementem podlegającym wymianie są osłony silnika, niestety lekko zwężające się ku przodowi. Rury wydechowe również są nieprawidłowe — do ich budowy użyłem odpowiednio wygiętych ramek wlewowych. Silniki Bristol Pegasus z zestawu są praktycznie bezużyteczne. Zastąpiłem je miniaturami wyprodukowanymi przez CMK, dodając od siebie przewody i popychacze.

Kolejny element do poprawki — śmigła. Początkowo myślałem by zastąpić je wykonanymi z białego metalu śmigłami do Z.1007. Zdałem sobie jednak sprawę, że w Z.506 obracały się w przeciwnym kierunku. Zatem łopata po łopacie zostały przebudowane te z zestawu.

Drzwi w tyle kadłuba zostały odbudowane z pomocą kawałka przezroczystego tworzywa. Dodałem ramkę z profilu 0,25mm i zamaskowałem okienko taśmą Tamiya.

Malowanie

Wybierałem z trzech wariantów malowania i oznakowania Z.506: biały ratownictwa morskiego Luftwaffe, przedwojenny w kolorze naturalnego metalu i ciemno niebieskoszary/szary z okresu wojny. Zdecydowałem się na ostatnią możliwość w oznakowaniu 288 Dywizjonu z Brindisi. Po sprawdzeniu wszystkich dostępnych źródeł i konsultacjach doszedłem do wniosku, że górne powierzchnie można oddać z pomocą FS 36118 zaś dolne FS 36231. Oba odcienie produkowane są przez Gunze, odpowiednio H305 i H324. Porównałem jednak te kolory ze wzornikami z książki Colori e schemi mimetici della Regia Aeronautica 1935-1943 i okazało się, że nie bardzo to wszystko pasuje do pierwowzoru. Dodałem zatem nieco niebieskiego do szarej farby i tak uzyskałem odpowiedni odcień na górne powierzchnie.

Proces malowania rozpocząłem od pokrycia całego modelu kolorem szarym. Następnie podkreśliłem niektóre panele kolorem czarnym. Pas na kadłubie i krzyż na stateczniku zamaskowałem z pomocą taśmy Tamiya. Następnie pomalowałem dolną powierzchnię i pływaki kolorem jasnoszarym, używając różnych odcieni podstawowego koloru, by oddać proces starzenia się powłoki lakierniczej na skutek warunków atmosferycznych i eksploatacji. Podobną technikę zastosowałem przy ciemnym kolorze od góry, z tym że skrzydła malowałem w ten sposób zgodnie z opływem strug powietrza, zaś kadłub pionowo. Pływaki potraktowałem podobnie i dodatkowo naniosłem imitacje zacieków za pomocą techniki suchego pędzla (kolory czarno-brązowe).

Po wszystkim naniosłem kilka warstw błyszczącego lakieru bezbarwnego by przygotować powierzchnię pod kalkomanie. Znaki pochodzą z arkusza firmy Skymodel przeznaczonego dla włoskich bombowców i samolotów rozpoznawczych. Jedynie na skrzydła użyłem znaków z zestawu.

Pierścienie na przodzie osłon silników pomalowałem kolorami Copper i Aluminium z palety Humbrola, dodając nieco Gun Metal. Po naniesieniu kalkomanii pokryłem model kilkoma warstwami matowego bezbarwnego lakieru Gunze, co w efekcie dało odcień półmatowy. Odrapania wykonałem mieszanką koloru aluminium i szarego na powierzchniach metalowych oraz kolorem szaro-niebieskim (jaśniejszym niż kolor kamuflażu) na powierzchniach drewnianych. Po zdjęciu maskowania z elementów przezroczystych wykonałem ramy kabiny z odpowiednio pomalowanych i wyciętych pasków kalkomanii.

Silniki pomalowałem czarnym matowym i znów metodą suchego pędzla wydobyłem szczegóły wykorzystując kolory metaliczne. Kable w kolorze czerwono-brązowym. Silniki osadziłem w osłonach i przykleiłem do gondoli. Ostatnim etapem było dodanie naciągów przy pływakach wykonanych z rozciągniętych ramek. Warstwa matowego lakieru bezbarwnego zakończyła pracę nad modelem.

Diorama

Do stworzenia otoczenia dla samolotu zainspirowało mnie zdjęcie z monografii Ali d’Italia. Chciałem pokazać samolot wyciągnięty z hangaru i gotowy do misji rozpoznawczej. Dodatkowo chciałem umieścić dwóch pilotów omawiających misję oraz kierowcę, który zatrzymał swój samochód by podziwiać „olbrzyma”.

Hangar został wykonany z pomocą arkuszy i profili Evergreen. Pomalowałem go ciemnoszara barwą i odpowiednio postarzyłem go farbami olejnymi i pigmentami. Zadrapania wykonałem czarnym kolorem z palety Vallejo. Wózek transportowy stworzony został z pomocą profili H różnej wielkości, a koła do niego to w rzeczywistości „plasterki” z bomb w skali 1/48. Naniosłem na niego kolor szaroniebieski, ale w odcieniu ciemniejszym niż na modelu. Miniatura postarzona została tradycyjnie, z pomocą technik stosowanych i opisanych wcześniej.

Ciężarówka Fiat 666 to dobrej jakości żywiczny model wydany przez Italian Kits. Części pasują bardzo dobrze i zestaw nie wymaga żadnych dodatkowych waloryzacji. Pomalowałem go kolorem szaroniebieskim, jaśniejszym niż na Z.506. I znów wash i suchy pędzel (różne odcienie szaro-niebieskiego).

Podstawką dioramy jest ramka do zdjęć. „Ułożyłem” na niej nawierzchnię betonową, znalazło się też miejsce na mały trawnik. Elementy dioramy zostały przyklejone dwuskładnikowym klejem epoksydowym.